Dr Walery Topojew odwiedza Wibracje po raz drugi! Pierwszy raz przyjechał do nas z Rosji samochodem na 6. edycję. Niewiele brakowało, a zostałby wówczas zawrócony na granicy z powodów obostrzeń pandemicznych. Ale wydarzył się cud – tak już jest z prawdziwymi szamanami. W tym roku znowu pojawi się, by czarować.
Cieszy nas niemiernie jego obecność, gdyż ma ponad 25-letnie doświadczenie w praktyce szamańskiej.
Szamanizm istniał zawsze i wszędzie – jest to najstarsze doświadczenie duchowe ludzkości, które ma swoje zastosowanie i w dniu dzisiejszym. Praktyka szamańska jest dostępna dla każdego, kto chce się jej nauczyć, by móc pomagać sobie i innym.
1. Chakasi i syberyjska praktyka szamańska – pradawne korzenie szamanizmu
Chakasi to rdzenni mieszkańcy Republiki Chakasji w regionie sajano-ałtajskim. Według najnowszych danych liczebność Chakasów to ok. 55 000 osób. Większość Chakasów praktykuje szamanizm, który jest jedną z najbardziej archaicznych form wierzeń. Postawą szamanizmu stanowi wiara w duchy. Szamanizm jest związany z magią, animizmem, fetyszyzmem i totemizmem, a jego elementy mogą zawierać się w różnych współczesnych systemach religijnych. Jest to zestaw koncepcji związanych z harmonizacją człowieka i przyrody. Można go praktykować zarówno na łonie natury jak i w warunkach miejskich, czego przykładem są rytuały i obrządki współczesnych Chakasów.
2. Atrybuty szamana, rola i funkcja bębna oraz korony
Tradycyjnym atrybutem szamana jest bęben, który pełni różnorodne funkcje podczas ceremonii. Bębny wykorzystywane są w rytuałach szamańskich narodów Syberii, Europy Północnej oraz Ameryki Północnej. Zarówno kształt bębna, jak i wielkość oraz forma ramy, skóra zwierzęcia, drewno, z którego został wykonany oraz malowidła – ma znaczenie praktyczne i duchowe. Zazwyczaj bęben stanowi środek transportu (konia, jelenia, łódź, tratwę), a pałka to bicz lub wiosło i służą one do podróżowania do innych światów. Ale to tylko powierzchowne wyobrażenie o bębnie. Może on być nośnikiem różnych energii, może je uwalniać lub absorbować, może pracować zupełnie inaczej w zależności od pory dnia, specyfiki tematu, nawet organu, z którym pracuje szaman. W jaki sposób? Dowiecie się podczas wykładu.
3. Droga szamana: czy to szaman wybiera swoją drogę, czy też droga wybiera jego?
Szaman stanowi centralną figurę w szamanizmie. Człowiek nie rodzi się jako szaman, tylko się nim staje. Zazwyczaj schemat wygląda następująco: wybór, choroba szamańska, rytuał inicjacji. Wybór to może być powołanie człowieka, wewnętrzne wyzwanie do podjęcia tej krętej ścieżki, często też dochodzi do tego na podstawie dziedziczenia. W wyjątkowych sytuacjach plemię decyduje o tym, kto obejmie funkcję szamana. Pewne jest jednak jedno. Raz wziętego bębna nie można już odłożyć. Staje się on stałym towarzyszem życia szamana i nie ma już dla niego innej drogi.
Ph.D. Valerij Topoev
Urodzony w Chakasji, 65 lat. Z wykształcenia fizyk eksperymentalny oraz dr nauk psychologicznych. Zajmuje się suicydologią, etnologią, medycyną ludową, psychologią osobowości, psychologią odmiennych stanów świadomości. Uczestnik licznych konferencji naukowych na temat praktyk religijno-mistycznych oraz szamanizmu. Od niemal lat stosuje w życiu szamanizm oraz archaiczne metody medytacji, a od 20 lat jest nauczycielem praktyk szamańskich. W nauczaniu stosue autorską metodę będącą połączeniem wiedzy szamańskiej oraz psychologicznej.
